ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Κάποτε το επάγγελμα του αρχιτέκτονα, η «τέχνη» πείτε, το «λειτούργημα» αν το επιθυμείτε, ήταν στις δόξες του. Οι πενταετείς σπουδές στη σχολή ήταν απαιτητικές, απαιτητικότερες ακόμη και από τις απαιτητικότατες εξετάσεις για την εισαγωγή. Ηταν τα χρόνια που ακολούθησαν τις αισθητικές προχειρότητες που επέβαλε στην Αθήνα η αναγκαστική αντιπαροχή – εκ των λέξεων που, αν δεν κάνω λάθος, δεν έχουν το αντίστοιχό τους σε άλλες γλώσσες πλην της ελληνικής. Τα χρόνια που αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε πως η αισθητική προχειρότητα δεν είναι μόνον ζήτημα αισθητικής, αλλά προγραμματίζει τη ζωή μας, τον ψυχισμό μας, τα νεύρα μας, τους τρόπους μας. Υποτίθεται πως αν την Αθήνα την έπαιρναν από τα χέρια των εργολάβων οι αρχιτέκτονες τα πράγματα θα άλλαζαν επί τα βελτίω ριζικά. Εν τω μεταξύ, βέβαια, η καταστροφή είχε γίνει και επειδή η αντιπαροχή ήταν έργο του πρώτου Κωνσταντίνου Καραμανλή η πολιτικοποίηση στους κύκλους των αρχιτεκτόνων ήταν πανίσχυρη, ενίοτε δε ισχυρότερη από την αισθητική τους συνείδηση. Δεν ξέρω πόσοι σημαντικοί αρχιτέκτονες αποφοίτησαν από τις αρχιτεκτονικές σχολές της χώρας τα τελευταία σαράντα χρόνια. Είναι όμως βέβαιο πως, ακόμη κι αν δεν έχτιζαν αριστουργήματα στην εποχή της μεζονέτας, οι αρχιτέκτονες στην πλειονότητά τους στελέχωναν τη ριζοσπαστική αριστερά. Αυτά για την ιστορία, σχηματική εννοείται. Γιατί το παρόν είναι τελείως διαφορετικό. Και η παραγωγή αρχιτεκτόνων στη χώρα είναι ένα από τα συμπτώματα της βασικής ασθένειας της ελληνικής κοινωνίας, της αδράνειας, η οποία ακόμη κι όταν δεν χαρακτηρίζεται «ιστορική» μαγνητίζει την οποιαδήποτε κίνηση πάει να γίνει, και ακυρώνει την οποιαδήποτε μεταρρύθμιση. ΟΛΟ το άρθρο εδώ