Είναι πράγματι ζήτημα αυτοτέλειας και αυτοδιοίκησης να ορίζουν τα πανεπιστήμια τον αριθμό των εισακτέων τους και την ελάχιστη βάση βαθμού εισαγωγής αλλά θα πρέπει να υπάρχει μία συνεννόηση με την Πολιτεία για τα εξής:
1. Ότι ο αριθμός των εισακτέων δεν θα γίνει μοχλός επιπλέον διεκδικήσεων. Δηλαδή, θα πάρω πολλούς φοιτητές ως τμήμα και θα μου δώσεις νέες θέσεις καθηγητών και νέες θέσεις διοικητικού προσωπικού και νέα κτίρια. Μακάρι να μπορούσε να γίνει αλλά τα χρήματα δεν είναι απεριόριστα και έχουμε δει πολλά στο παρελθόν.
2. Ότι μεγαλύτερος αριθμός εισακτέων δεν θα σημαίνει αυτόματα μεγαλύτερη χρηματοδότηση.
3. Ότι τα τμήματα δεν θα περιορίζουν αυθαίρετα τον αριθμό των εισακτέων για να έχουν π.χ., λιγότερο διδακτικό φόρτο οι διδάσκοντες.
4. Ότι εάν τα τμήματα βάλουν υψηλότερη του 10 βάση εισαγωγής, δεν θα υποχρεούνται να δέχονται στη συνέχεια μεταγραφές με χαμηλότερη βάση.
Νομίζουμε ότι αν ορίζουν τα πανεπιστήμια τον αριθμό εισακτέων θα οδηγηθούμε σε μικρότερους αριθμούς φοιτητών και απαλλαγή από τον πελατειασμό του Υπουργείου που αυξάνει συνήθως τους αριθμούς, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο. Φοβάμαι το αντίθετο. Παλαιότερα, τμήμα των Αθηνών που σταθερά ζητούσε μικρό αριθμό φοιτητών, διαμαρτυρήθηκε όταν το Υπουργείο μείωσε τον αριθμό των εισακτέων του έναντι αδελφού τμήματος στην επαρχία, διότι θεώρησε ότι πλήττεται το κύρος του και η ηγεμονία του. Ζητούσε λοιπόν περισσότερους φοιτητές.
Ο αριθμός των εισακτέων και η σύνδεσή του με τη χρηματοδότηση, τις θέσεις προσωπικού και τις εγκαταστάσεις, θα πρέπει να συμφωνούνται με το Υπουργείο επί τη βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων και αξιολόγησης/λογοδοσίας.