ο Πετρος Mαρτινιδης* σε άρθρο του στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 4-11-2012 γράφει μεταξύ άλλων:
“Εχω τουλάχιστον μία δεκαετία να δω, σε κυλικεία ή διαδρόμους, φοιτητές να διαβάζουν ένα δοκίμιο του Εκο, λ. χ., ένα μυθιστόρημα του Καμύ ή μια ποιητική συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη. Βλέπω μόνο παρέες φοιτητών που παίζουν πρέφα ή τάβλι, τιμώντας τις παραδόσεις των αγροτικών καφενείων, ή παρέες δήθεν πολιτικοποιημένων, που ανακυκλώνουν την άγνοια με φετφάδες και ασυναρτησίες. («Αν η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, η απεργία είναι ολόκληρη», έγραψαν κάποιοι σ’ ένα Πολυτεχνείο-σκουπιδότοπο, αγνοώντας ότι το σύνθημά τους θα το ασπάζονταν όλες οι δουλοκτητικές κοινωνίες, όπου οι άρχοντες απείχαν, πράγματι, από κάθε εργασία.) Κι ούτε ένας από αυτούς δέχεται να συζητήσει με όποιον διδάσκοντα διατίθεται να ανοίξει κουβέντα μαζί του. Αντίθετα, η έφεση είναι να αντιμετωπιστεί ο πρόθυμος δάσκαλος με ομαδική αποδοκιμασία ή, στην καλύτερη περίπτωση, με παγερή αποστροφή. Σαν να μην υπάρχουν προσωπικότητες, αλλά μια υπερβατική οντότητα –η παράταξη– η οποία, όπως κάθε θρησκευτική σέκτα και κάθε ολοκληρωτισμός, βδελύσσεται την αμαρτία του μη συλλογικού.”
* Ο κ. Πέτρος Μαρτινίδης είναι καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ και συγγραφέας.