Του Σταθη Ν. Καλυβα*
Συνδυάζω δύο ιδιότητες που ενίοτε θεωρούνται αντιφατικές: είμαι απόφοιτος του ελληνικού πανεπιστημίου αλλά στέκομαι κριτικά απέναντί του, θεωρώντας το βαθύτατα άρρωστο. Ολο και κάποιος θα βρεθεί να μου πει πως αφού τα πήγα καλά «έξω», αυτό σημαίνει πως το πανεπιστήμιο αξίζει παραπάνω απ’ ό,τι ισχυρίζομαι. Αρκεί μάλιστα μια είδηση πως κάποιος απόφοιτος κατέκτησε μια σημαντική διεθνή διάκριση για να καυτηριαστεί άμεσα η απαξίωση της ελληνικής ανώτατης παιδείας. Αλλωστε, μια χαρά δεν τα καταφέρνουν οι εκατοντάδες απόφοιτοι που σπουδάζουν στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου;
Μήπως έχουν αυτοί δίκιο κι εγώ άδικο; Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό απαιτείται η μέτρηση της συμβολής των ΑΕΙ στην επιτυχία των αποφοίτων τους, πράγμα δύσκολο. Ποιο μέρος της ακαδημαϊκής επιτυχίας ενός ατόμου οφείλεται στην πανεπιστημιακή του παιδεία και ποιο σε άλλα χαρακτηριστικά και επιρροές; Θα επιχειρήσω να δώσω μιαν απάντηση στο ερώτημα αυτό μέσα από την προσωπική μου εμπειρία. Το άρθρο συνεχίζεται εδώ