Κάτι σάπιο υπάρχει…
Του Νικου Χρυσολωρα
Συμπληρώνονται ογδόντα ημέρες από τότε που οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου και του EMΠ κήρυξαν την απεργία τους, διαμαρτυρόμενοι για το καθεστώς της διαθεσιμότητας στο οποίο επρόκειτο να τεθούν ορισμένοι εξ αυτών, για να υπαχθούν εν συνεχεία στον θεσμό της κινητικότητας, προκειμένου το μεγαλύτερο μέρος τους να χρησιμοποιηθεί εκεί όπου υπάρχει ανάγκη. Στο χρονικό αυτό διάστημα εξεδόθησαν τέσσερις δικαστικές αποφάσεις από το Πρωτοδικείο. Οι δύο από αυτές έκριναν την απεργία άκυρη ως καταχρηστική και οι άλλες δύο ως παράνομη. Εξεδόθη ακόμη μία απόφαση του ΣτΕ, κατόπιν αίτησης των απεργούντων, που έκρινε τις ενέργειες του Δημοσίου (διαθεσιμότητα, κινητικότητα) νόμιμες. Οι απεργούντες υπάλληλοι τις αγνόησαν όλες και δεν συμμορφώθηκαν. Κάποιοι ευθύνονται που οι δικαστικές αποφάσεις δεν εκτελούνται, που υπονομεύεται το κύρος της δικαιοσύνης και εκμηδενίζεται η αξιοπιστία του κράτους. Αυτά δεν είναι μικρά πράγματα. Δεν μπορεί δημόσιοι υπάλληλοι να αρνούνται επιδεικτικά να συμμορφωθούν με τις δικαστικές αποφάσεις και να παραμένουν ατιμώρητοι. Μισθοδοτούνται, μάλιστα, όπως έγινε γνωστό στη διάρκεια της τρίμηνης απεργίας τους, γιατί δεν είναι δυνατή, δήθεν, η περικοπή των αποδοχών τους για «τεχνικούς λόγους». Οι δύο πρυτάνεις διαβεβαίωσαν ότι θα τους παρακρατηθούν οι αποδοχές αργότερα. Εσείς το πιστεύετε; Εγώ όχι. Εδώ ο υπουργός Παιδείας έφτασε στο σημείο, άκουσον άκουσον, να προτείνει την ανάκληση από την αργία όσων διοικητικών υπαλλήλων αρνήθηκαν να απογραφούν, όσων, δηλαδή, παραβίασαν κατάφωρα τον νόμο. Τι κυρώσεις, λοιπόν, περιμένετε να επιβληθούν, όταν η ίδια η κυβέρνηση ανέχεται την παρανομία;
Την ίδια στιγμή, δεκάδες χιλιάδες φοιτητές στο Διαδίκτυο, ονομαστικά και ενυπόγραφα, ζητούν την έναρξη των πανεπιστημιακών παραδόσεων, για να μη χαθεί ένα εκπαιδευτικό εξάμηνο. Οικογένειες των φοιτητών, ιδίως από την επαρχία, που με δυσκολία αντιμετωπίζουν τα έξοδα σπουδών των παιδιών τους βρίσκονται σε απόγνωση. Οσο για τα «διαπιστευτήρια» των απεργούντων; Μόνο σαράντα εξ αυτών έχουν προσληφθεί με διαδικασίες ΑΣΕΠ. Και η Αριστερά πού βρίσκεται; Μάχεται, ως είθισται, υπέρ των προνομιούχων, όσων χάρη στο κομματικό ή οικογενειακό τους «βύσμα» μισθοδοτούνται σήμερα από το υστέρημα του ελληνικού λαού, στερώντας τα πανεπιστήμια από τις υπηρεσίες άξιων, αλλά χωρίς «δόντι», πιθανών υποψηφίων για τις ίδιες θέσεις. Το ίδιο έκανε άλλωστε και με τους υπαλλήλους της Βουλής.
Η προκλητική ανοχή της Πολιτείας απέναντι στο αρματολίκι που έχουν στήσει ορισμένοι στα πανεπιστήμια έχει ιστορία: θυμίζω ότι το καλοκαίρι του 2011 ψηφίστηκε από τη Βουλή ο νόμος για την ανωτάτη εκπαίδευση, με την πρωτοφανή πλειοψηφία των 245 βουλευτών. Εδόθη προθεσμία στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, μέχρι τέλους του 2011 να συμμορφωθούν προς τις βασικές διατάξεις του νόμου, αλλιώς θα έπαυε η επιχορήγησή τους. Το καθηγητικό και φοιτητικό κατεστημένο αρνήθηκε να συμμορφωθεί και απείλησε με κινητοποιήσεις. Κι ενώ είχε παρέλθει το απώτατο όριο που ορίσθηκε για τη συμμόρφωση, αντί να περικοπεί η επιχορήγηση, άλλαξε η υπουργός! Το παρασκήνιο δεν το γνωρίζω, αλλά το πράγμα βοά από μόνο του. Ο μεταβατικός πρωθυπουργός Παπαδήμος απάντησε μεν με μια αυστηρή επιστολή προς τους πρυτάνεις, που τον κάλεσαν να επέμβη, αλλά τελικώς τους έδωσε την προθεσμία που ζητούσαν για να συμμορφωθούν. Δεν πιστεύω, φυσικά, ότι ήταν δυνατόν ο μεταβατικός πρωθυπουργός να λάβει τέτοια απόφαση επί ενός τόσο κεφαλαιώδους θέματος χωρίς τη συγκατάθεση των κομμάτων που τον στήριζαν. Ακολούθησε η κυβέρνηση Σαμαρά, στην οποία ο «αριστερός» Φώτης Κουβέλης επέβαλε ως υφυπουργό Παιδείας τον πρόεδρο των πρυτάνεων κ. Παπαθεοδώρου. Δηλαδή μπήκε ο λύκος να φυλάξει τα πρόβατα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο νόμος Διαμαντοπούλου υπέστη βασικές τροποποιήσεις, διότι είχε δήθεν «ατέλειες» και ακόμη δεν εφαρμόζεται. Οι πρυτάνεις πήραν την παράταση της θητείας τους, που τους έκαιγε. Οι τραμπούκοι, με την ανοχή τους, εξακολουθούν να αλωνίζουν και η υπεξαίρεση της περιουσίας των φορολογουμένων (γιατί τι άλλο είναι τα πανεπιστήμια) από οργανωμένα συμφέροντα συνεχίζεται.
Παρά ταύτα υπάρχει ελπίδα: τα περισσότερα ΑΕΙ είναι ανοιχτά, ενώ τρεις σχολές του ΕΜΠ κινητοποιήθηκαν για να αρχίσουν μαθήματα. Δεκάδες χιλιάδες φοιτητές ζητούν να ανοίξουν οι σχολές τους. Ορισμένες διατάξεις του νέου νόμου άρχισαν να εφαρμόζονται και να λειτουργούν, έστω και αποδυναμωμένα, τα Συμβούλια Διοίκησης. Η κοινωνία των πολιτών και η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτιτητών έχουν καταλάβει το παιχνίδι που παίζεται: το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο εξέθρεψε την ανομία και –με διακομματική συνενοχή– οδήγησε στην απαξίωση το δημόσιο πανεπιστήμιο, προσπαθεί να υπαναχωρήσει από τα όσα, υπό την πίεση των πολιτών, αποφάσισε το καλοκαίρι του 2011. Αλλά δεν θα τους περάσει. Η αποδοκιμασία της απεργίας είναι πάνδημη και καθολική. Ανάλογη αποδοκιμασία θα συναντήσει και η προσπάθεια παλινόρθωσης του παλαιού καθεστώτος στα πανεπιστήμια. Τελικώς, οι τραμπούκοι θα ηττηθούν και όσοι τους ανέχονται θα πάνε, εκόντες-άκοντες, στα σπίτια τους.