Ηλίας Κανέλλης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 08:00 |εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Η είδηση ήταν δυσάρεστη για τους φοιτητές της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Με ανακοίνωσή της, η Γενική Συνέλευση της Σχολής στη χθεσινή συνεδρία της «διαπίστωσε με λύπη ότι το χειμερινό εξάμηνο έχει πλέον οριστικά χαθεί». Στην ανακοίνωση προστίθενται οι ημερομηνίες των εξ απεργιακής αναβολής εξετάσεων του Σεπτεμβρίου, καθώς και οι ημερομηνίες διδασκαλίας ορισμένων μαθημάτων που θεωρούνται προαπαιτούμενα για τη γνώση του β’ εξαμήνου. Η παράσταση έλαβε τέλος.
Η απόφαση αυτή, στη λιτότητά της, στέλνει διάφορα μηνύματα προς διάφορες πλευρές.
Μήνυμα πρώτο, προς το υπουργείο, προς τη Σύγκλητο, αλλά και προς τον πρύτανη Πελεγρίνη: δεν αρκεί να υποσχόμαστε ότι θα σωθεί το εξάμηνο, χρειάζεται να δούμε και στην πράξη αν κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει. Τα γεγονότα λένε ότι καμία πολιτική βούληση και καμία εκπαιδευτική ελαστικότητα δεν μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα της πραγματικότητας: κάθε εξάμηνο απαιτεί 13 εβδομάδες διδασκαλίας. Ισαμε πότε θα γίνονται μαθήματα, ώς το τέλος του επόμενου Αυγούστου; Δεν γίνεται. Κι αν γινόταν δεν θα ήταν μαθήματα, αλλά πασάλειμμα. Ποια σχολή δυτικής χώρας, όμως, που σέβεται τον εαυτό της, ποιος σοβαρός εκπαιδευτικός θεσμός, μπορεί να συναινέσει στην υποκατάσταση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με πασαλείμματα; Και κάτι ακόμα: τον θεσμό δεν τον υπερασπίζει μια Σύγκλητος που, πιεζόμενη από τα γεγονότα, ανακοινώνει ότι τα μαθήματα αρχίζουν τη Δευτέρα (κι ας μην άρχισαν), αλλά η σαφήνεια των ανακοινώσεων και η σχέση τους με την πραγματικότητα. Το Πανεπιστήμιο δεν έχει σχέση ούτε με ευχολόγια ούτε με τον σχεδιασμό του περίπου.
Μήνυμα δεύτερο, προς όσους κράτησαν το Πανεπιστήμιο κλειστό – μεταξύ άλλων, προς τους συνδικαλιστές των διοικητικών υπαλλήλων, που κρύφτηκαν πίσω από φοιτητές/ ομήρους, και προς όσα κόμματα θεώρησαν ότι η αναταραχή είναι ωραία αντιπολίτευση: το εκτεταμένο δόγμα της Μεταπολίτευσης «διεκδίκησε, κρατώντας σε ομηρεία άλλα κομμάτια της κοινωνίας», μετά την έκβαση της πολύμηνης απεργίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ως μέθοδος, εξεμέτρησε το ζην, διότι απλώς το κοινωνικό σώμα δεν αντέχει εκβιασμούς. Δυστυχώς, παρ’ ότι έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, ούτε το κράτος επέδειξε βούληση να μην αποδεχθεί τον εκβιασμό αποδεικνυόμενο αυτό που όντως είναι: αδύναμο κι αδιάφορο.
Μήνυμα τρίτο, προς την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα, αλλά και προς τους φοιτητές: το τσάμπα έχει πεθάνει και όλα έχουν κόστος. Ολες οι επιλογές πολιτών, κοινωνικών ομάδων, συνδικάτων, πολιτικών κομμάτων έχουν κόστος, το οποίο προσμετράται.
Μήνυμα τέταρτο, προς τη σιωπηλή πλειοψηφία των φοιτητών: διεκδικήστε και βρείτε τρόπο να μη σας καπελώνουν οι μειοψηφίες. Συμμετέχετε, μην υποτάσσεστε στους κομματάρχες και στους (μειοψηφικούς) στρατούς τους. Αλλάξτε τα όλα.