«Βασανίζωμαι Πανελλήνιες 2015»
Κύριε διευθυντά
Περιμένοντας το λεωφορείο για να πάω τον τετράχρονο γιο μου σε έναν «άτυπο» παιδικό σταθμό, το βλέμμα μου στάθηκε σε μια κολόνα όπου ήταν γραμμένο το εξής: «Βασανίζωμαι Πανελλήνιες 2015». Στην ανορθογραφία του βασανισμένου, προφανώς τελειόφοιτου μαθητή, χαμογέλασα· στη βάσανο όμως –παιδιών και γονέων– η οποία ξεκινάει από την προσχολική ηλικία και φθάνει μέχρι τις πανελλήνιες εξετάσεις, και ενδεχομένως συνεχίζεται, συναισθήματα πίκρας, απογοήτευσης, μελαγχολίας, αγωνίας, αβεβαιότητας, ανασφάλειας, αποκαρδίωσης, λύπης, δηλαδή αρνητικά και απαισιόδοξα συναισθήματα, με πλημμύρισαν.
Κάθε γονιός έχει κάποια κριτήρια, αλλά και απαιτήσεις, όταν ξεκινάει για να βρει την καλύτερη εκπαίδευση, αγωγή, παιδεία για τα παιδιά του. Δεν διαθέτω στατιστικά στοιχεία για τα κριτήρια καθώς και τις απαιτήσεις των γονιών αυτών. Eτσι, λοιπόν, το μόνο που έχω να καταθέσω είναι η δική μου μικρή εμπειρία πάνω στην αφετηρία, στο ξεκίνημα ανεύρεσης ενός προνηπιακού σταθμού στην Αθήνα. Σταμάτησα να εργάζομαι, ώστε απερίσπαστη να θέσω τα θεμέλια διάπλασης του παιδιού μου σύμφωνα με τις δικές μου αξίες και αρχές. Hρθε η ώρα, στην ηλικία των τεσσάρων, το παιδί να πάει σε κάποιο προνήπιο. Ανάλογα με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του παιδιού, αφουγκραζόμενη τις ανάγκες του, καθώς και τη δική μου μοναδική επιθυμία να βρίσκεται το παιδί μου σε ένα περιβάλλον όπου θα είναι χαρούμενο, ευτυχισμένο και θα επιζητεί να πηγαίνει και να ξαναπηγαίνει, έθεσα δύο κριτήρια τα οποία θα έπρεπε να διαθέτει ο προνηπιακός σταθμός: να υπάρχει ελεύθερο, αδόμητο, ανεξάρτητο παιχνίδι με έμφαση στη σωματική δραστηριότητα και οι νηπιαγωγοί να έχουν ενσυναίσθηση.
Στην πορεία αναζήτησης του προνηπιακού σταθμού ανακάλυψα ότι τα κριτήριά μου είναι ουτοπικά (μόνο δύο σταθμοί από τους δεκαπέντε που επισκέφθηκα πληρούσαν το ένα από τα δύο κριτήρια: την ενσυναίσθηση. Το δεύτερο κριτήριο υπήρχε υποτυπωδώς σε έναν ή δύο σταθμούς αλλά με μισή έως μία ώρα διάλειμμα, όπως άλλωστε όλοι οι παιδικοί σταθμοί εφαρμόζουν ανεξαιρέτως).
Στο τέλος αυτής της πορείας, αναρωτήθηκα ποια σωματική διάπλαση, τι ψυχικό, συναισθηματικό και πνευματικό κόσμο θα διαμορφώσουν και θα αποκτήσουν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους αυτά τα παιδιά –σχεδόν αγέννητα– όταν είναι αναγκασμένα να προαυλίζονται το πολύ μία ώρα και να είναι κλεισμένα, τουλάχιστον πέντε ώρες, μέσα σε μια αίθουσα και να ασχολούνται υπό «μορφή παιχνιδιού» με την προανάγνωση, προγραφή, προαριθμητική «… γιατί πρέπει να βγει η ύλη σύμφωνα με το υπουργείο…» (!) όπως μου είπε κάποιος ιδιοκτήτης ιδιωτικού σταθμού. Από την άλλη, αναρωτήθηκα ποιος εξετάζει και με ποιον τρόπο εάν όλοι αυτοί οι οποίοι αναλαμβάνουν τις παιδικές ψυχές, βρεφονηπιοκόμοι, νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές, ανεξαρτήτως φορέα και βαθμίδας εκπαίδευσης, διαθέτουν το ανάλογο ψυχικό σθένος ώστε να αντεπεξέρχονται στο πολύ δύσκολο έργο τους, και αν στέκουν καλά στα μυαλά τους.
Και τέλος, αν εμείς οι γονείς αντί να ψάχνουμε για δικαιολογίες, έχουμε καθίσει να σκεφθούμε τι προέχει: η πραγματική ανάγκη των παιδιών για ζωή και το δικό τους συμφέρον (ψυχικό, συναισθηματικό, γνωστικό, κινητικό) ή η δική μας απαίτηση να βγάλουμε φωστήρες, άσους στον χειρισμό ηλεκτρονικών υπολογιστών, πρωταθλητές στο άθλημα της δικής μας προτίμησης και γλωσσομαθείς από κούνια;
Λινα Χριστοφορου – Αθήνα
επιστολή στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 19-6-2015