Στο site http://flix.gr βρήκα το παρακάτω άρθρο.
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ μιλάει στους απόφοιτους του Χάρβαρντ, εμπνέει και συγκινεί
O λόγος του Στίβεν Σπίλμπεργκ προς τους απόφοιτους της τάξης του 2016 στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ήταν φτιαγμένος από όνειρα, ποπ κουλτούρα και εκείνη την αίσθηση πως σε κάποια στιγμή της ζωής σου όλα είναι πιθανά.
Εφυγα από το κολέγιο γιατί ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω και κάποιοι από εσάς γνωρίζετε, επίσης, τι θέλετε να κάνετε, αλλά κάποιοι από εσάς όχι. Ή ίσως νομίζατε ότι ξέρατε αλλά τώρα αμφισβητείτε αυτή την επιλογή. Ισως κάθεστε εδώ προσπαθώντας να βρείτε τρόπο πώς να πείτε στους γονείς σας ότι θέλετε να γίνετε γιατρός και όχι ένα κωμικός συγγραφέας. Αυτό που θα διαλέξετε να κάνετε στη συνέχεια είναι αυτό που στις ταινίες το ονομάζουμε «η στιγμή που ορίζεται ο χαρακτήρας». Αυτές είναι στιγμές που σας είναι οικείες, όπως στο τελευταίο «Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει», όταν η Ρέι συνειδητοποιεί πως η Δύναμη είναι μαζί της ή όταν ο Ιντιάνα Τζόουνς επιλέγει να μην ενδώσει στο φόβο και πηδάει στο λάκκο με τα φίδια. Σε μια ταινία δύο ωρών, έχεις αρκετές στιγμές που ορίζουν το χαρακτήρα σου. Στην αληθινή ζωή, όμως, τις αντιμετωπίζεις καθημερινά. Η ζωή είναι μια διαδοχή τέτοιων στιγμών και ήμουν τυχερός, όταν στα 18 μου χρόνια, ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω. Αλλά δεν ήξερα ποιος ήμουν.
Πώς θα μπορούσα και πώς θα μπορούσε ο καθένας από εμάς να ξέρει; Γιατί στα πρώτα 25 χρόνια της ζωής μας εκπαιδευόμαστε να ακούμε φωνές που δεν είναι οι δικές μας. Οι γονείς και οι καθηγητές γεμίζουν το κεφάλι μας με σοφία και πληροφορία και μετά εργοδότες και μέντορες τους αντικαθιστούν για να μας εξηγήσουν πώς πραγματικά λειτουργεί αυτός ο κόσμος. Συνήθως αυτές οι φωνές έχουν νόημα, αλλά μερικές φορές η αμφιβολία έρχεται και φωλιάζει στο μυαλό μας, στις καρδιές μας. Και ακόμη και όταν σκεφτόμαστε πως «Αυτός δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπω εγώ τον κόσμο», είναι κάπως πιο εύκολο να συμφωνήσεις μαζί τους και να προχωρήσεις. Για λίγο καιρό άφηνα αυτή τη συμφωνία να ορίζει το χαρακτήρα μου. Γιατί καταπίεζα τη δική μου άποψη, γιατί σαν σε αυτό το τραγούδι του Νίλσον «everybody was talkin’ at me», οπότε δεν μπορούσα να ακούσω την ηχώ του μυαλού μου. Και στην αρχή, αυτή η εσωτερική φωνή που είχα ανάγκη να ακούσω δεν ακουγόταν, σχεδόν δεν την έπαιρνες χαμπάρι, σαν εμένα στο λύκειο, δηλαδή.
Μετά, όμως, άρχισα να δίνω σημασία. Και η διαίσθηση μου χτύπησε την πόρτα. Θέλω να ξεκαθαρίσω πως η διαίσθηση είναι διαφορετική από τη συνείδηση. Λειτουργούν συμπληρωματικά, αλλά εδώ βρίσκεται η διαφορά. Η συνείδησή σου σου φωνάζει: «Να τι πρέπει να κάνεις», ενώ η διαίσθησή σου σου λέει: «Να τι μπορείς να κάνεις». Να ακούς αυτή τη φωνή που σου λέει τι είναι αυτό που μπορείς να κάνεις. Τίποτα δεν θα διαμορφώσει το χαρακτήρα σου περισσότερο από αυτό. Γιατί όταν ευθυγραμμίστηκα με τη διαίσθησή μου, συγκεκριμένα σχέδια άρχισαν να με γοητεύουν και άλλα να απομακρύνονται από κοντά μου. Και μέχρι τη δεκαετία του ’80, οι ταινίες μου ήταν αυτό που θα αποκαλούσε κάποιος «ταινίες απόδρασης». Και δεν απορρίπτω καμία από αυτές τις ταινίες, ούτε καν το «1941». Και πολλές από αυτές τις πρώιμες ταινίες αντανακλούν αξίες για τις οποίες ενδιαφερόμουν βαθιά και ενδιαφέρομαι ακόμη.
Ημουν όμως μέσα σε μια φούσκα από σελιλόιντ, γιατί είχα διακόψει νωρίς την εκπαίδευσή μου. Η εικόνα μου για τον κόσμο ήταν περιορισμένη στο τι μπορούσα να ονειρευτώ, όχι όμως και στο τι μπορούσε να με διδάξει η ζωή. Μετά σκηνοθέτησα το «Πορφυρό Χρώμα». Και αυτή η ταινία άνοιξε τα μάτια μου σε εμπειρίες που δεν θα μπορούσα να φανταστώ – και όμως ήταν όλες τόσο αληθινές. Η ιστορία του ήταν γεμάτη από βαθύ πόνο και βαθιές αλήθειες, όπως όταν ο Σαγκ Εϊβερι λέει: «Ολοι θέλουν να αγαπηθούν». Το ενστικτό μου, που ήταν η διάισθησή μου, μου είπε πως περισσότεροι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να συναντήσουν αυτούς τους χαρακτήρες και να βιώσουν αυτές τις αλήθειες και καθώς έκανα την ταινία συνειδητοποίησα πως μια ταινία μπορεί να είναι ταυτόχρονα και μια αποστολή. Ελπίζω όλοι σας να βρείτε αυτήν την αίσθηση της αποστολής. Μην αποφεύγετε ότι σας πονάει. Εξετάστε το. Προκαλέστε το.
Η δουλειά μου είναι να δημιουργώ ένα κόσμο που διαρκεί δύο ώρες. Η δική σας δουλειά είναι να φτιάξετε ένα κόσμο που να διαρκεί για πάντα. Είστε οι μελλοντικοί πρωτοπόροι, ηγέτες, εμπνευστές. Και ο τρόπος για να φτιάξετε ένα καλύτερο μέλλον είναι να σπουδάσετε το παρελθόν. Ο συγγραφέας του «Jurassic Park», Μάικλ Κράιτον, ο οποίος αποφοίτησε από το κολέγιό σας και την ιατρική σχολή, θυμόταν πάντα κάτι που του είχε πει ένα καθηγητής του: «Αν δεν ξέρεις ιστορία, δεν ξέρεις τίποτα». Είσαι ένα φύλλο που που δεν γνωρίζει ότι ήταν μέρος ενός δέντρου. Οπότε όσοι επιλέξατε την Ιστορία, καλή επιλογή! Είστε οι καλύτεροι. Οχι στην αγορά εργασίας, αλλά ως καλλιέργεια. Εμείς, οι υπόλοιποι πρέπει να προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο.
Δείτε εδώ ολόκληρο το λόγο του Στίβεν Σπίλμπεργκ:
Η συνείδησή σου σου φωνάζει: «Να τι πρέπει να κάνεις», ενώ η διαίσθησή σου σου λέει: «Να τι μπορείς να κάνεις». Να ακούς αυτή τη φωνή που σου λέει τι είναι αυτό που μπορείς να κάνεις. Τίποτα δεν θα διαμορφώσει το χαρακτήρα σου περισσότερο από αυτό.