Μεταπτυχιακά Ειδικής Αγωγής: Μια μπίζνα που λίγοι τρώνε πολύ (του Βασίλη Παπαδημητρίου)
Μέσα Σεπτέμβρη του 2012, η δροσιά των τελευταίων ημερών δε δείχνει να σβήνει την κάψα όλων όσων ακόμα περιμένουν να πληρώσουν τις θέσεις των αναπληρωτών ΣΜΕΑΕ. Άλλοι ελπίζουν να δουλέψουν για πρώτη φορά, άλλοι για δέκατη χρονιά, όλοι στο ίδιο καζάνι σιγοβράζουμε. Στην επικαιρότητα των αναπληρωτών της ειδικής υπάρχουν δυο τόσο αντίθετα γεγονότα που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να σιχτιρίσεις. Από τη μια οι λίγοι αλλά αποφασισμένοι εκπαιδευτικοί που πιάσανε στον ύπνο το υπουργείο την προηγούμενη βδομάδα και ύψωσαν ανάστημα και ηθικό. Από την άλλη η σιωπηλή πλειοψηφία, η οποία διοχετεύει την αγωνία και το μένος της από τα fora ή παίρνοντας τηλέφωνα όσους πήγαν εκεί. Στη σκέψη όλων πάντως υπάρχει μια συνισταμένη, η απόγνωση από τον ορυμαγδό των μεταπτυχιακών που ιδιαίτερα φέτος έσκασε τόσο βίαια προκαλώντας αξιοσημείωτες αναταράξεις στους πίνακες σχεδόν όλων των ειδικοτήτων.
Σαφώς κανείς δε μπορεί να αρνηθεί σε κάποιον το δικαίωμα της επιμόρφωσης ή της επιθυμίας για ακαδημαϊκή καριέρα, αλοίμονο. Ωστόσο προκαλεί το λιγότερο θυμηδία, αν όχι σπαρταριστό κλαυσίγελο, το γεγονός πως από πέρυσι και ιδιαίτερα φέτος εμφανίζονται μεταπτυχιακά από κάθε γωνιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ενώ έως σήμερα ήμαστε συνηθισμένοι στα εγχώρια μεταπτυχιακά και σε αυτά της Βρετανίας, ξαφνικά μάθαμε το Τορίνο και τη Σόφια. Μέχρι χθες το Τορίνο ήταν γνωστό μόνο από τη Γιουβέντους και η Σόφια για τους οδοντιάτρους.
Γιατί τόσο τεράστιο ενδιαφέρον για τους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες έτσι ξαφνικά;
Το άρθρο συνεχίζεται εδώ
ενδιαφέρον έχουν και τα σχόλια για το ίδιο θέμα εδώ