Ηλίας Κανέλλης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 08:00 |εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Η εικόνα είναι εντυπωσιακή. Τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου έχουν κατακλυσθεί από χιλιάδες πρωτάκια. Από παιδιά που τα προηγούμενα χρόνια λειώσανε στο διάβασμα προκειμένου να περάσουν στο πανεπιστήμιο, και μάλιστα στο Καποδιστριακό, πολλές από τις σχολές του οποίου (Νομική, Ιατρική, Φιλολογικό) απαιτούν υψηλότατες επιδόσεις.
Είναι η πρώτη ημέρα σε έναν καινούργιο κόσμο. Γνώσης και αυτοσυνειδησίας. Εισαγωγής στην κοινωνία της ευθύνης και της εξειδίκευσης. Εδώ θα αποκτήσουν δεξιότητες, θα ανοίξουν τους πνευματικούς ορίζοντές τους και παράλληλα θα χτίσουν τη ζωή τους ως πολίτες, θα συγκροτήσουν τις πολιτικές πεποιθήσεις τους αλλά και θα χειραφετηθούν, θα ερωτευθούν. Σε αυτή την ξεχωριστή τελετή μύησης, οι φοιτήτριες και οι φοιτητές περιμένουν να ακούσουν ορισμένες βασικές οδηγίες. Δεν τους μιλά, άλλωστε, κανένας τυχαίος. Ομιλητής είναι ο ίδιος ο πρύτανης, ένα πρόσωπο που, λογικά, θα έπρεπε να λειτουργεί ως πρότυπο. Θα έπρεπε αυτό να το εγγυώνται τουλάχιστον η ηθική συγκρότησή του και το δημόσιο κύρος του.
Οι νέοι φοιτητές έχουν αγωνία. Ακόμη δεν άρχισαν τις σπουδές τους και φοβούνται μήπως χάσουν εξάμηνο – το πανεπιστήμιο είναι κλειστό διότι ο πρύτανης, εκφράζοντας φυσικά και πολλούς καθηγητές καθώς και τους διοικητικούς υπαλλήλους, επέλεξε αυτόν «τον δρόμο του αγώνα» για να πιέσει το κράτος ώστε να μην εφαρμοσθεί η επονομαζόμενη «κινητικότητα» προκειμένου να μη μετατεθούν σε άλλες θέσεις διοικητικοί υπάλληλοι. Τι απαντά στην αγωνία των φοιτητών του ο πρύτανης;
«Ο,τι γίνεται, γίνεται για το καλό σας», τους λέει στη σύντομη ομιλία του, εξηγώντας, πρώτον, ότι το εξάμηνο δεν χάθηκε κι ότι, δεύτερον, το πανεπιστήμιο κλείνει γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει με λιγότερους, όπως υπονοεί – ενώ επισείει την απειλή μελλοντικού κλεισίματός του.
Δεν ξέρω πόσο γοήτευσε ο κ. Πελεγρίνης με την ευφράδειά του, τη θεατρικότητα και τα επιχειρήματά του τους νέους φοιτητές. Εκείνο που ξέρω είναι ότι τους χρησιμοποίησε εν αγνοία τους ως ντεκόρ μιας εν εξελίξει συνδικαλιστικής σύγκρουσης με το υπουργείο Παιδείας. Ως υποκατάστατο των Αγανακτισμένων κατά του Μνημονίου μιας άλλης συγκέντρωσης στον ίδιο χώρο στην οποία είχε πρωταγωνιστήσει δύο και κάτι χρόνια πριν. Ως ομήρους σε ένα πολιτικό παιχνίδι, στο οποίο εκείνος, ο πρύτανης, με κύρος που αντλεί μόνο από τον συνδικαλιστικό ρόλο του, επιχειρεί να χειραγωγήσει τους νέους φοιτητές του υπέρ επιχειρημάτων (και συμφερόντων) που δεν λαμβάνουν υπόψη τουλάχιστον ένα δεδομένο όταν αρθρώνονται: ότι η οικονομία της χώρας έχει καταρρεύσει.
Σύντομα, δυστυχώς, τα παιδιά αυτά θα καταλάβουν από πρώτο χέρι ότι μερίδιο στην κατάρρευση έχει και η συνδικαλιστική (και μόνο) αντίληψη για τον ρόλο της πανεπιστημιακής παιδείας.