Το αυτοκα-ταργημένο σχολείο

ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ ΤΑ ΝΈΑ – 26/09/2020 (σελ. 36)

Το αυτοκα-ταργημένο σχολείο

Του Ηλία Κανέλλη

Το περιστατικό που θα περιγράψω έχει καταγραφεί με κάμερα, προφανώς κινητού τηλεφώνου, σε μια κατάληψη σε σχολείο της Κρήτης. Είναι μονοπλάνο, άρα δεν διαμεσολαβεί το μοντάζ για να ιδεολογικοποιήσει ό,τι δείχνει, έχει υπάρξει απλώς πρόνοια να σκεπαστούν τα πρόσωπα των ανήλικων πρωταγωνιστών και να απαλειφθούν οι βρισιές. Δημοσιεύτηκε για να καταγράψει, υποτίθεται, τον αυταρχισμό ενός δάσκαλου που, αλλόφρων, προσπαθεί να κόψει τις αλυσίδες της εισόδου στο σχολείο, ενώ παρεμποδίζεται από τους μαθητές του.

Μου έκαναν εντύπωση πολλά πράγματα. Καταρχάς, η σιωπηλή πάλη του δασκάλου με τις αλυσίδες, και ενώ οι μαθητές του τον υβρίζουν και τον παρεμποδίζουν με κάθε τρόπο. Και η βίαιη επίθεση των μαθητών κατά του δασκάλου: οι βρισιές, οι απειλές, η προσπάθεια παρεμπόδισής του (κουνάνε όλοι μαζί τη σιδερένια πόρτα που εκείνος προσπαθεί να παραβιάσει). Κάποια στιγμή, ένας ακούγεται να λέει ότι θα πάρει τηλέφωνο τους γονείς του. Κατ’ επανάληψη τον προειδοποιούν ότι τον καταγράφουν και θα ανεβάσουν την καταγραφή του στα κοινωνικά δίκτυα. Και φυσικά, η βία δεν συμψηφίζεται, οι μαθητές δικαιούνται να βιαιοπραγούν κατά του δασκάλου, εκείνος θα είναι υπόλογος αν επιβεβαιωθεί ότι η βία εναντίον των μαθητών, για την οποία τον κατηγορούν, όντως ασκήθηκε.

Το περιστατικό συνοψίζει την κατάσταση στην εκπαίδευση και λέει πολλά, καθόλου ενθαρρυντικά, για το δημόσιο σχολείο. Το χειρότερο: ο δάσκαλος για αυτούς τους μαθητές δεν είναι τίποτα, τον βλέπουν απλώς ως εμπόδιο στη σχολική καθημερινότητα, μια καθημερινότητα «διεκδίκησης». Τι διεκδικούν οι μαθητές αυτοί – σε βάρος εκείνων που δεν συμμερίζονται τους τρόπους τους; Την ήσσονα προσπάθεια, να περνάνε καλά χωρίς σχολικές υποχρεώσεις. Χωρίς γνώση, χωρίς πειθαρχία, χωρίς ιεραρχικές σχέσεις. Κερδίζοντας, βίαια αν χρειαστεί, μια καθημερινότητα χωρίς αρχές και χωρίς προσόντα.

Το αυτοκαταργημένο δημόσιο σχολείο. Αυτό είναι το κέρδος των νεότερων γενεών της μεταπολίτευσης. Ενα σχολείο που δεν έχει κύρος να διδάξει τίποτα, γι’ αυτό και στέλνει μαθητές στο πανεπιστήμιο με λευκή κόλλα. Για το σχολείο αυτό πάσχισαν πολλοί, στο όνομα μάλιστα «ιερών» προοδευτικών επιδιώξεων: τα κόμματα δήθεν της χειραφέτησης, ο συνδικαλισμός, η οικογένεια, ο δήθεν αντιαυταρχισμός στην εκπαίδευση.

Καημένα παιδιά. Καημένοι εκπαιδευτικοί.