Παντελής Καψής https://www.protothema.gr/blogs
Θέατρο παραλόγου τα πανεπιστήμια
Για μια ακόμα φορά παρακολουθούμε την αποθέωση της υποκρισίας και του θεάτρου του παραλόγου στα πανεπιστήμια
Ευγενικοί χορηγοί κυβέρνηση, αντιπολίτευση, πανεπιστημιακοί, φυσικά με την πρόθυμη συμμετοχή φοιτητικών παρατάξεων αριστερής κοπής.
Εν αρχή είναι η κυβέρνηση και υπουργείο παιδείας που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι περίπου φυσικό οι εξετάσεις να γίνουν διαδικτυακά, ώστε να μην χαθεί το εξάμηνο. Δεν είναι καθόλου φυσικό όμως πανεπιστημιακές σχολές να τελούν υπό κατάληψη. Εφόσον οι καταλήψεις είναι παράνομες μάλιστα , όπως η ίδια η κυβέρνηση υποστηρίζει, είναι και δική της ευθύνη να τηρηθεί η νομιμότητα. Φυσικά είναι και ευθύνη των πανεπιστημιακών, όπως μας λένε όμως φοβούνται. Γιατί πάλι δεν έχουν ακόμα βάλει μηχανήματα ελέγχου στις εισόδους, δεν μας λένε. Όπως δεν μας λέει βέβαια και η κυβέρνηση τι έχει απογίνει η πανεπιστημιακή αστυνομία.
Δεύτερον και πιο σημαντικό ωστόσο, δεν είναι καθόλου φυσικό και το να γίνουν οι εξετάσεις διαδικτυακά. Όχι επειδή είναι τεχνικά αδύνατον, αλλά επειδή όταν αναγκαστικά έγιναν επί κόβιντ υπήρξε γενικευμένη καταστρατήγηση του αδιάβλητου. Το ομολογούσαν χασκογελώντας οι ίδιοι οι φοιτητές, το γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν μικρή έστω σχέση με το πανεπιστήμιο. Το να θέλει τώρα να τις κανονικοποιήσει ο κ. Πιερρακάκης είναι απλώς ένας άκομψος τρόπος να απαλλαγεί από τις ευθύνες του.
Ασφαλώς μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τη δύσκολη θέση της κυβέρνησης. Όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και μέρος των φοιτητών είναι αποφασισμένοι να μπλοκάρουν τη λειτουργία των πανεπιστημίων, δεν είναι εύκολο να τους αντιμετωπίσεις. Δεν μπορείς να στέλνεις κάθε μέρα τα ΜΑΤ. Γι αυτό το λόγο όμως η κυβέρνηση είχε 4 χρόνια να πάρει μέτρα που να αποτρέπουν αυτές τις καταστάσεις. Δεν το έκανε.
Από εκεί και πέρα βέβαια οι κινητοποιήσεις με πρόσχημα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ευκαιρία επαναστατικής γυμναστικής με δόσεις συντεχνιακής αλληλεγγύης. Ούτε τα κόμματα ούτε οι καταληψίες έχουν την παραμικρή σκασίλα για το ίδιο το πανεπιστήμιο.
Όλη η επιχειρηματολογία που επικαλούνται είναι αντιφατική και προσχηματική. Κατ αρχήν επειδή, χρόνια τώρα, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι εδώ, δίνουν τίτλους που παρέχουν πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα στους κατόχους τους και αναγνωρίζονται ακαδημαϊκά σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο πλην της Ελλάδας. Με το νέο νόμο η παρουσία τους στην Ελλάδα θα δυσκολέψει καθώς θα μπουν προϋποθέσεις για τη λειτουργία τους. Θα υπάρξει με άλλα λόγια ποιοτική αναβάθμιση και έλεγχος στην παρεχόμενη εκπαίδευση. Αυτά που ήδη υπάρχουν μάλιστα, θα βρεθούν σε υποδεέστερη θέση, καθώς ο νόμος, σύμφωνα με όσα έχει πει η κυβέρνηση, θα δίνει τη δυνατότητα μόνο σε μη κερδοσκοπικά ιδρύματα. Αυτό σημαίνει ότι τα περισσότερα ιδιωτικά που λειτουργούν στην Ελλάδα θα συνεχίσουν να δίνουν τίτλους που δεν θα αναγνωρίζονται ακαδημαϊκά.
Το τι θα συμβεί βέβαια και σε ποιο βαθμό θα αλλάξει πραγματικά το τοπίο της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα, θα εξαρτηθεί τελικά από το αν και ποια ξένα ιδρύματα θα ενδιαφερθούν να έρθουν στη χώρα μας. Οι πολέμιοι της αλλαγής υποστηρίζουν ότι μόνο δεύτερης κατηγορίας πανεπιστήμια θα μπουν στον κόπο να κάνουν μια τέτοια επένδυση. Πιθανώς, αλλά τότε αυτός θα είναι ένας ακόμα λόγος που το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.
Μια πιο εκλεπτυσμένη επιχειρηματολογία εναντίον της μεταρρύθμισης επικαλείται την υποχρηματοδότηση του κρατικού πανεπιστημίου. Δεν έχει άμεση σχέση με το αν πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία, πέρα ίσως από την υποψία ότι η ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων θα επιτρέψει στις επόμενες κυβερνήσεις να κόψουν και άλλο τις δαπάνες για τα κρατικά πανεπιστήμια. Αυτό το ενδεχόμενο φυσικά, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δηλαδή να υποκαταστήσουν τα κρατικά, προϋποθέτει μια άνθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων πέρα από κάθε προσδοκία. Δεν είναι πιθανό, δεν έχει συμβεί πουθενά. Το ίδιο το επιχείρημα ωστόσο μπάζει.
Είναι αλήθεια ότι η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων σε σχέση με τα ισχύοντα πριν από την κρίση, έχει μειωθεί σημαντικά. Αλλά αυτό δεν είναι προνόμιο μόνο των πανεπιστημίων. Από την κρίση οι περισσότεροι έχουν βγει χαμένοι. Οι ελλείψεις είναι πραγματικές και μεγάλες σε όλο τον δημόσιο τομέα: από την παιδεία και την υγεία ως την κοινωνική πρόνοια ή την πολιτική προστασία. Αν μη τι άλλο, μετά από χρόνια στασιμότητας, οι δαπάνες για τα πανεπιστήμια αυξήθηκαν κατά 29% την τετραετία 2019-23. Μπορεί να μην καλύπτουν τις ανάγκες, δεν αφήνουν ωστόσο περιθώριο για τα σενάρια συνωμοσίας που κυκλοφορούν.
Στην πραγματικότητα η σύγκρουση και η ένταση στα πανεπιστήμια είναι άνευ αντικειμένου. Αποτελούν μια ακόμα εκδήλωση της ελληνικής ιδιαιτερότητας, να υποτάσσουμε τα πάντα στον κομματικό ανταγωνισμό. Δεν είναι παράξενο που 50 χρόνια συζητάμε για τα ίδια, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
ΥΓ Τα έντονα γράμματα είναι του διαχειριστή.