Πηγή: Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ
ΒΑΣΩ ΚΙΝΤΗ
Οσοι σήμερα οδύρονται για το μέλλον των δημόσιων πανεπιστημίων είναι αυτοί που σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται για την απαξίωσή τους. Αντιμετώπιζαν τον θεσμό ως ιδιοκτησία τους, δεν επέτρεπαν καμία απόπειρα αλλαγής, εργάζονταν για να αποτρέψουν κάθε ανταγωνισμό και συνέβαλαν με τη στάση τους στην καθημερινή, όλο και μεγαλύτερη, βύθισή τους σε ένα πνιγηρό τέλμα. Σκουπίδια, βρωμιά, εγκατάλειψη, βία, κομματισμός, καταλήψεις, συνεχείς εξετάσεις, ανορθόδοξο ημερολογιακό πρόγραμμα, χωρίς σοβαρά βιβλία και επιστημονικά περιοδικά.
Μα δεν φταίει η υποχρηματοδότηση για όλα αυτά; Οσο η ροή των χρημάτων από το υπουργείο Παιδείας ήταν σχετικά σταθερή, διατηρούνταν μια επίφαση κανονικότητας που σκέπαζε τις βαθιές παθογένειες και αφομοίωνε τα περιστατικά βίας. Επικαλούμασταν και τις νησίδες ποιότητας, και ήταν όλα καλά. Καθώς τώρα τα χρήματα εκ των πραγμάτων λιγόστεψαν, οι πληγές πλέον χαίνουν. Και τι έκαναν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων μας γι’ αυτό; Πρώτα απ’ όλα ζήτησαν περισσότερα χρήματα. Αλλά ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Οπότε, οι περισσότερες, προτίμησαν να ασχολούνται με την καταστρατήγηση του νέου νόμου, να αντιδικούν με τα Συμβούλια και να επιχειρούν να διασώσουν ό,τι μπορούν από το status quo.
Ο έκτος χρόνος της οικονομικής – και όχι μόνο – κατάρρευσης που διάγουμε βρίσκει τα πανεπιστήμια με μείωση των προϋπολογισμών τους κατά 50%, των μισθών του προσωπικού τους κατά 40%, με αυξημένους αριθμούς εισακτέων, μειωμένο προσωπικό και απουσία επενδύσεων σε υποδομές. Σε αυτό το περιβάλλον υπάρχει μέλλον για το δημόσιο, δωρεάν πανεπιστήμιο; Μήπως η λύση βρίσκεται στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων; Ερωτήματα που θα έπρεπε να απασχολούν έναν σοβαρό διάλογο που δεν υφίσταται και που, όταν υφίσταται, είναι απελπιστικά φτωχός και συχνά ιδεοληπτικός.