ΑΕΙ

Η πρώτη και μάλιστα η ουσιαστικότερη αξιολόγηση των ελληνικών πανεπιστημίων (ΑΕΙ) γίνεται, όσο και αν ακούγεται περίεργο, στην αρχή κάθε χρονιάς από τους νέους φοιτητές. Είναι γνωστή η απογοήτευσή τους όταν ύστερα από χρόνια καθημερινής διδασκαλίας, φροντιστηρίων, πειθαρχημένης και εξοντωτικής κάποτε μελέτης βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα διαλυμένο σύστημα, όπου τίποτε σχεδόν δεν λειτουργεί. Τα επόμενα χρόνια περνούν κυρίως με απεργιακές κινητοποιήσεις, καταλήψεις, ανόητες ή άχρηστες εξετάσεις και άλλα φαιδρά ή τραγικά. Τα εξάμηνα κυλούν και, αργά ή γρήγορα, φέρνουν ένα δίπλωμα ουσιαστικά άχρηστο. Γιατί αυτή η φθορά; Γιατί τα ΑΕΙ μας μένουν και στη συνείδησή μας αλλά και στις όποιες διεθνείς κατατάξεις χαμηλά; Γιατί δεν έχουμε υψηλής στάθμης πανεπιστήμια, συγχρονισμένα με τις ανάγκες της εποχής, συντεταγμένα με την κοινωνία, την οικονομία, άξια να προκαλέσουν ξένους φοιτητές, ικανά να σταματήσουν τη συνεχή φοιτητική μετανάστευση;