Η Αριστερά, η Παιδεία και οι αλλαγές
O Αντώνης Λιάκος, σε άρθρο του στο «Βήμα» της προηγούμενης Κυριακής, επιχειρεί να περιγράψει μεταρρυθμίσεις για την Παιδεία οι οποίες «δεν θα αναιρούν μόνο προηγούμενους κακούς νόμους» αλλά «θα αλλάζουν δομικά τα πράγματα». Υποστηρίζει πως ο ν. Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ «έχει τιμωρητικό χαρακτήρα» και ότι «κανένα από τα μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσης ούτε αντιμετώπισε ούτε έλυσε».
Ας δούμε τι προτείνει ο κ. Λιάκος ως «μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της Αριστεράς» και ας το σχολιάσουμε:
1. Επαναχάραξη του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ώστε να αντιμετωπιστεί το ζήτημα των μετεγγραφών.
Πρώτ’ απ’ όλα, η εκ νέου χωροθέτηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων δεν είναι ζήτημα θεσμικού πλαισίου όπως αυτό που επιχείρησε ο ν. Διαμαντοπούλου. Είναι ζήτημα ακαδημαϊκού σχεδιασμού και πολιτικής απόφασης. Πρέπει δηλαδή η πολιτεία να αποφασίσει τι και πόσα πανεπιστήμια μπορεί να συντηρήσει σοβαρά και πού να τα χωροθετήσει λαμβάνοντας υπόψη μια σειρά από παράγοντες (από το πού υπάρχει μεγαλύτερη συγκέντρωση φοιτητών έως αν θέλει ιδρύματα σε παραμεθόριες περιοχές, κ.λπ.). Δεύτερον, απόπειρα επανασχεδιασμού του χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης έγινε με το περίφημο σχέδιο «Αθηνά» που απέτυχε παταγωδώς. Ελάχιστες αλλαγές έγιναν ενώ δημιουργήθηκαν και επιπλέον τμήματα και Ιδρύματα. Γιατί έγινε αυτό; Διότι οι προτάσεις από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας ήταν πρόχειρες και δεν στηρίζονταν σε σοβαρές αξιολογήσεις, διότι επικράτησαν κριτήρια πελατειακών σχέσεων (πολιτικών και ακαδημαϊκών) αλλά κυρίως διότι η ακαδημαϊκή κοινότητα έδειξε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, πως δεν είχε καμία απολύτως διάθεση να συζητήσει οποιαδήποτε αλλαγή του status quo. Η Αριστερά στην οποία αναφέρεται ο Α.Λ. είναι διατεθειμένη να κάνει ό,τι απαιτείται;